Muziek

Je Leest nu

Robert Cray – Nothin’ But Love

Review

Robert Cray – Nothin’ But Love

door Rick de Vries19 januari, 2013

Positief

Makkelijk te luisteren, erg ontspannend en het album kent een constante hoge kwaliteit.

Negatief

Echte minpunten zijn er niet te vinden. Je zou het 'zoette blues' kunnen noemen, is dat negatief?

Score

Onze Score

Bezoekers Score

Beoordeel

Algemene Kwaliteit

9.5

—

Technische Kwaliteit

9.5

—

In een notendop

Robert Cray, of in dit geval Robert Cary Band heeft met Nothin But Love een toegankelijk album gemaakt. Het is een album dat weinig aandacht heeft gekregen in Nederland, dit kan door het blues genre komen wat de laatste jaren niet echt meer mee doet. Dit is erg jammer omdat er een hoop virtuozen in de blueswereld rondlopen, waaronder Robert Cray.

9.5

Onze Score

—

Bezoekers Score

Je hebt een beoordeling gegeven

Robert Cray door de jaren heen

Voor de meeste mensen en al helemaal op een gamesite zal de blues gitarist Robert Cray weinig tot niets zeggen. Voor de bluesvolgers is het een apart geval te noemen. Doordat zijn stijl wat netjes of zoals vele het ook wel noemen wat te gepolijst is mist het dat verdriet wat de blues hoort, althans de critici. Cray is al een behoorlijke tijd bekend in de muziekwereld en je zou zelfs kunnen zeggen dat hij rond de jaren 80 de blues weer op de kaart heeft gezet. Als klein jongetje geïnspireerd door bluesgoden zoals Freddie King, Albert Collins en uiteraard Muddy Waters richtte hij zijn eigen band op. Dit heeft geleid tot bijna twintig studioalbums en hij is zelf opgenomen in de Blues Hall of Fame. Daarnaast heeft hij ook nog eens vijf Grammy’s!

Het album bestaat zoals vermeld uit 11 nummers, en elk van deze zijn van zeer hoge kwaliteit. Het album begint met de knaller Wont Be Coming Home, wat meteen zal opvallen is het eerder genoemde stijltje. Het dunne kenmerkende geluid van naar alle waarschijnlijkheid een Stratocaster op de bridge ligt erg fijn in het gehoor. Verder kent het album ook flink wat blazers die erg diep in het nummer zitten met daaroverheen de bluesschema’s van Robert Cray, dit komt duidelijk naar voren in het 3e nummer. Wat een wat donker nummer is, dit kan eigenlijk van het hele album wel worden gezegd. Er wordt goed de ruimte gezocht voor solo’s, het wordt niet saai en voor je het weet is het alweer voorbij! Hierboven is het eerste nummer van het album te horen, deze duurt korter dan op de CD (voor alle duidelijkheid).

[hero heading=”Conclusie” tagline=”Het album is totaal ondergesneeuwd in de hedendaagse muziekindustrie”]

Het album is totaal ondergesneeuwd in de hedendaagse muziekindustrie, dit is jammer omdat het een nagenoeg perfect album is. Waar een Waylon wel aandacht krijgt met zijn Motown nummers krijgt een Robert Cray dat met You Belong To Me totaal niet! Onbegrijpelijk omdat het zo goed is. Het is allemaal wat netter en Cray is de jongste ook niet meer maar een beetje meer aandacht voor de beste man had zeker wel gemogen! De cijfers zijn dan ook niet verkeerd te noemen, dit is volgens mij tot nu ook meteen het best beoordeelde album van heel Gamemind. Uiteraard blijft het een kwestie van smaak maar we hopen dat onze bezoekers er een interessante muziekant bij hebben gevonden.[/hero]

Geplaatst In

Laat een reactie achter Reactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.